Als je zoals ik klaarblijkelijk onder een steen vandaan komt, heb je mogelijk ook het debuut van Bosum gemist. Hoe ik al vier jaar zonder zijn album 'Ghostwood Country Club' heb overleefd is me een raadsel, maar gelukkig houdt het algoritme een vinger aan de pols. Momenteel zit ik in mijn terugkerende dreampop, darkwave en synthpop era, dus niet verwonderlijk dat deze parel voor me opdook. Bosum, een jonge Belgische artiest die qua sound moeiteloos naast Postiljonen of London Grammar stand houdt, heeft met dit album iets zeldzaams neergezet: een authentieke stijl die zowel vertrouwd als verrassend klinkt.
geluid om in weg te zinken
Wat meteen opvalt aan 'Ghostwood Country Club' is de loepzuivere mastering. Romige retro synths en glimmerende gitaren weven zich door elkaar in een sonisch landschap waar elk element zijn verdiende ruimte krijgt. De productie is om door een ringetje te halen: alle lagen vormen een prachtig coherent geheel, maar je kunt ze naar hartelust individueel bewonderen. Het is die helderheid, zijn fluwelen maar trefzekere stem, en de magische arrangementen die het album zijn verslavende kwaliteit geven. Sommige nummers durf ik makkelijk een uur aan een stuk laten loopen, zo hypnotiserend is de textuur van deze muziek.
De gitaren verdienen aparte vermelding. Tom Verbeeck, de bezieler van Bosum, beheerst de kenmerkende dreampop-technieken – die galmende gitaarmotieven, die reverb-overgoten klanken – alsof hij al decennia in het vak zit. Neem 'Second Hand Sweater': een nummer dat met zijn catchy, glinsterende jangle-sound en pop-geïnfuseerde melodieën rechtstreeks uit het The Cure-handboek lijkt te komen, maar dan gefilterd door Verbeecks eigenzinnige visie. Of 'Cherry', waar die karakteristieke gitaarriffs samensmelten met warme, rollende synthesizers in een happy-go-lucky melodie die toch melancholische ondertonen voert. Het is die spanning tussen licht en donker, tussen zoet en weemoedig, die door het hele album golft.
In zijn recentere werk laat Bosum zich overigens vergezellen door Jessie Thijs, frontvrouw van Wåvery en opnieuw een Belgische diamant. Hun stemmen versmelten wondermooi in het breekbare 'Bittersweet', een dromerige indiepop-ballade gebouwd op ingetogen akoestische gitaar. Waar 'Ghostwood Country Club' baadt in synths en warme elektrische gitaren, verkent het duo hier voorzichtig indie folk-terrein, maar altijd met de kenmerkende melancholische sluier. Het bewijst dat Verbeecks talent niet gebonden is aan één genre, maar een gevoeligheid bezit die hij in elke vorm weet te gieten.
composities die verrassen
Dan is er die cover waarmee Bosum op ieders radar verscheen! 'Blinding Lights' van The Weeknd had niet in betere handen kunnen vallen. Waar het origineel met zijn lekker vette synths eerder energiek en retro-futuristisch klinkt, transformeert Bosum het nummer tot vloeibare honing: een kostbaar spinsel van dromerige, rollende en glimmende klanken die wonderlijk harmoniëren. Het is magistraal hoe hij het DNA van het nummer behoudt terwijl hij het toch in zijn eigen universum trekt.
De eigen composities staan echter minstens zo sterk. Elk nummer heeft die verrassende hook die je niet ziet aankomen en die het geheel naar een hoger niveau tilt. 'Smell Of Your Hair In The Morning' bijvoorbeeld – meteen al een prachtig evocerende titel – combineert een aandoenlijk zachte stem en zoete melodie met een subtiel dissonant randje in het refrein, dat het nummer net het beetje spanning geeft dat voorkomt dat het stroperig wordt. Het zijn stuk voor stuk smaakvolle, gepolijste composities die toch hun eigenzinnige karakter behouden, nummers die even makkelijk op internationale playlists thuishoren als op Belgische.
Belgisch maar universeel
Verbazingwekkend hoe jong Tom Verbeeck is en hoe ontwikkeld toch al zijn sound. Dit is geen artiest die nog twijfelt over zijn stem, hij heeft ze gevonden. De referenties naar The Cure, naar klassieke dreampop, naar synthwave: het is allemaal aanwezig, maar tot in de puntjes geïntegreerd in iets dat authentiek Bosum is. Verbeecks accent, dat hier en daar naar boven drijft, charmeert en draagt bij tot die authenticiteit. Het herinnert je eraan dat dit talent van eigen bodem komt, een revelatie waarover we veel vaker zouden moeten horen.
'Ghostwood Country Club' is een album dat laat horen dat Belgische dreampop moeiteloos de internationale standaard aankan. Voor wie net als ik vier jaar te laat is: duik erin. Voor wie Bosum al kent: waarom heb je me er niet eerder op gewezen?
Beoordeling:
★★★★★
